Mañás

«Pouco despois do amencer, co clarexar da mañá, abriu os ollos, espertou. Incorporouse na cama, na súa pel relaxada e mol do sono sen acender a luz.
"Hoxe aínda me queres?" preguntoulle, e el sorriu en soños e murmurou un "si" de saliva espesa.
Ela vestiuse cun sorriso compracido mentres el seguía a durmir envolvéndose nas sabas. Suspirou orgullosa do costume que creara e que, para ela, supoñía un agoiro positivo. Se hoxe aínda me quere, será un bo día, dicíase. Sentíase tranquila, segura e protexida ao alonxar unha dúbida que sabía infantil pero que nos seus momentos grises (de choiva interior, dicía ela) a atormentaba ata darlle volta ao corazón.
Acostumaba a pensar de máis, a pensarse pequeniña e en perigo. En perigo dos cambios, da soidade, do rexeitamento e dos erros. Logo paraba a manivela dos miolos e, ás veces, mesmo paraba de andar. Entón dábase un golpe imaxinario na fronte e chamábase parva para os seus adentros, respiraba fondo e pensaba noutra cousa.


Aquela mañá, un día chuvioso e gris, vestiuse na escuridade do mal tempo. Intentou mirarse no espello e sorriulle a un reflexo que non vía.
"Hoxe aínda me queres?", preguntou desde a porta. El remexeuse e rosmou un "si" de sabas pegadas e logo un "que teñas un bo día" cheo de legañas.


Houbo un día no que o amencer foi amarelo. Entrou polas regandixas dunha persiana mal pechada e encolleulle as pupilas, cansas de horas espertas. Unha man exhausta apagou o espertador antes de soar e outra, vencida, rozou a fronte suorosa e dorida de pouco sono e moito cavilar.
Virouse e ollouno. Estaba cuberto de sombras e luces e semellaba cheo de soños. Observou cómo o peito lle subía e baixaba coas profundas respiracións de quen durme, e caeulle unha bágoa do ollo dereito.
Non se ergueu.
"Hoxe aínda me queres?", preguntoulle cun murmurio ao oído, cunha bágoa máis na fazula, cun agarimo no cabelo. El asentiu e murmurou un "si"de bicos, colocando a cabeza sobres os seus peitos e rodeándolle o torso espido co brazo.
Ela acaricioulle o rostro coma a un meniño e apertouno para protexelo, para que durmise de novo, para que lle escoitase latexar o corazón... Se non o oíse, poida que crese que non tiña corazón, poida que lle dese a el esta vez por preguntarlle a ela se hoxe aínda o quería e ela tería que mollarlle o cabelo con bágoas, se cadra mentir, se cadra admitilo. Xa non te quero, resoáballe tras as córneas e na gorxa. Por qué ti non mo preguntas, se eu xa non te quero?.
Apertouno máis forte e respirou o seu alento. A boca aínda lle sabía a el, os dedos aínda o sentían sen tocalo. Secou as bágoas.

El espertou e bicouna con ollos entrepechados, e apertouna cun sorriso e agarimouna con tenrura. Fixeron o amor como se fai cando un está medio durmido ou medio esperto, co calor abafante do edredón no alento e a lentitude do sono nas caricias. Ela pechou os ollos e nunca lle volveu preguntar se a quería.»


N. da A. Teño pouco tempo para contarvos a miña vida, pero gardo un pouquiño para seguir contando historias. Espero que as que quedan, que me saen de dedos nerviosos sobre o papel mesmo no metro, vos sigan a gustar coma a anterior. En fin, aló vai outro mini-relato de corazóns.

Ela e a lúa

«Un día viu un furado no ceo e tivo medo de que escaparan por el as estrelas.

Fitouno sen pestanexar, vixiante, ata que apareceu unha nube abondo grande para enfiala e poder coselo. Cando rematou, roeu a nube para cortar o fío e logo contou as estrelas de arredor. Estaban todas, pero algunhas quedaran brancas de medo e houbo de pintalas de amarelo cun lapis pouco afiado para non mancalas.

Un día, á tardiña, chamouna o sol para convidala a un café. Ela puxo un vestido branco limpo, peiteouse ben e subiu onda el, agatuñando polas nubes laranxas do luscofusco e agabeando polos ronseis dos avións. O sol puxo un mantel bordado sobre un neboeiro e serviu café en dúas cuncas de louza. Ela preguntou polo zucre e o sol rebuscou no neboeiro ata atopalo. O sol sorriu, deulle un groliño ao seu café e preguntoulle "a quen queres?".

"Aínda non atopei a quen querer" respondeu ela "así que paso o tempo a ollar o ceo".
"No ceo non has atopar a quen querer" díxolle o sol e a ela caeulle unha bágoa na cunca.

O sol espertigou e ergueuse dun chimpo. Mirou o reloxio de pulso e decatouse de que chegaba tarde, así que botou a rodar e rodar ceo abaixo, ata que caeu no monte e seguiu a baixar a rolo, esquivando os muíños e rindo polas cóxegas da herba, e logo xa non se lle viu máis.

A ela caeulle outra bágoa na cunca. Agora estaba soa e estaba escuro e non podía volver á casa. De súpeto, oíu unha voz ás súas costas e primeiro tivo medo, pero logo decatouse de que era a lúa quen lle falaba.

A lúa deulle as grazas por coser o buraco do ceo e sorriu, asomando a súa cara de queixo na noitiña, e preguntoulle por que choraba.
"Porque o sol me deixou soa! E díxome que non atoparía a quen querer no ceo e agora síntome soa e non poido volver á casiña"

A lúa axitou a cabeza, queixándose con resignación das tolambanadas do sol, pero despois tivo unha idea.

Amosoulle os andeis dos libros de contos para durmir, que están ocultos tralas nebulosas, e díxolle que os podía empregar coma chanzos para baixar de novo á terra. "E tamén podes subir cando queiras facerme unha visita", dixo e chiscou un ollo (ela iso non o viu, pero eu si).

Así que ela foi visitar á lúa varias noites e comeron tarta e bailaron tralas nubes e contáronse historias e segredos, ata que un día rompeu un andel e tiven que ir amañalo.

Collín as ferramentas, unha táboa de ceo nova e un libro de contos de agasallo para a miña amiga lúa. Amañei o andel e subín darlle o agasallo. A lúa convidoume a un refresco e a durmir no cuarto minguante, así que quedei e comezamos a ver unha película xuntos.

E entón chegou ela e trouxo palomitas e a lúa díxome que ela lle cosera un buraco ao ceo coma se me dixera que me cosera a mín o corazón.

Ela contoume un conto e a lúa agochouse.

Eu conteille unha historia e a lúa sorriu.

Eu fíxenlle un chanzo de máis para que o puideramos subir xuntos.

Ela escribiume un conto para poñelo nel.

E agora durmimos nunha aperta nos cuartos minguantes e nun bico nos cuartos crecentes. »

Como diría Darwin...

Se queres ter fillos é mellor que os adoptes. Vai contra a evolución da raza que perpetúes os teus xenes

Algo semellante foi o que me dixera o Iago, aludindo tanto á miña torpeza innata (que non é pouca) como á multitude de problemas corporais que acarreo, entre os que se inclúen defectos visuais, óseos, dermatolóxicos e alérxicos.

No seu momento tomei o comentario como unha ofensa pero, segundo vai pasando o tempo e a miña falta de calidade na fabricación se fai patente, doulle cada vez máis a razón ao meu ex-compañeiro de piso.

Quen me coñeza sabe ben que sería capaz de mancarme mesmo nun cuarto acolchado. É máis, se alguén introducira nese cuarto acolchado un mísero quitagrapas, estou segura de que podería acabar coa miña vida, tendo en conta que só o achegarme a material de oficina xa me causa lesións (a isto chámolle a "Teoría do Quitagrapas").

No entanto, estou a descubrir que se paso un certo tempo alonxada dos quitagrapas, calquera elemento do meu entorno se pode convertir nunha arma mortal. O último en facerse con tal honra foi o forno.

Hamburguesas ao forno
1. Nunha sartén, rehogamos cebola* en ariños e pemento amarelo ou verde en tiras. Cando xa case estean, engadimos champiñóns en láminas (que sempre é mellor que os lamine un na casa que compralos xa así, pero iso sabédelo todos).
2. Sazonamos e especiamos ao gusto, engadimos un pouquiño de viño branco e deixamos que o consuma. Pódese botar mostaza que tamén lle dá saborciño (sempre despois de retirada a sartén do lume).
3. Na reixa do forno colocamos as hamburguesas sazonadiñas tamén. Sobre cada unha colocamos algo da mestura da sartén e máis unha rodiña de queixo de cabra. E pementa, se vos gusta. É que a min si que me gusta.
4. Metemos a reixa no forno prequentado e deixamos que as hamburguesas se faigan (uns dez minutiños).

Parece fácil.

Sí, é fácil.

A menos que no paso 4 esquezas que prequentaches o forno e que esa cousa que brilla cunha cor extraña na parte superior é unha resistencia. Quente. Moi quente. De feito, tan quente que, no canto de simplemente queimar, a pel (do pulso, neste caso) queda pegada a ela e fai "ffffrrrrsssss".

Resultado: queimadura do quince en carne viva.
Solución habitual: poñer betadine ou algo deso e unha tirita das grandotas.

Peeeeero

Problema: arredor da queimadura e baixo a tirita comeza a saír unha erupción que pica e que se vai poñendo máis rosita chungo por momentos.
Solución para Belukas: quitar a tirita, botar crema contra erupcións alérxicas, volver botar o gel de betadine, vendar zona afectada sen que o esparadrapo toque a pel.

Pregunta: POR QUE CARALLO SON ALÉRXICA ÁS TIRITAS?????( Antes de que o diga naide, SÍ, tamén ás que pon "hipoalerxénicas"). Non me afectan todas igual, iso é certo, algunhas podo soportalas... pero aínda así... homenomejodas.


Xuro que non sempre fun así. Pero tanto dá, porque remedio non ten.

Iso si... Algún día penso comer un kilo de percebes eu soa, acompañados de pulpo, almejas, vieiras e calamares, aínda que me teña que chutar os antihistamínicos despois.
E non sabedes canto me vai prestar.


I know a girl who should never be alone
She's a danger to herself
And I'm worried about her health
She's got a problem

she's got a problem -- Fountains of Wayne

_____________________________________
*A cebola pódese facer caramelizada tamén, que está moi rica. Só hai que deixala a lume moi lento e tarda unha media horiña ou así, removéndoa abondo. A forma rápida, que, coma para o pil-pil, sempre existe, é poñela co lume forte uns minutos removendo moito moito e, cando abrande pero aínda non teña cor dourada, botámoslle un par de culleradas de azúcar moreno e máis un chorro de viño branco. Déixase que consuma, removendo menos e logo moito cando o viño estea consumido. Un pouquiño de sal e... hala!

Musimememos, pois

Invitado al meme por: Tomo como invitación as palabras de Dani :)
Banda, grupo o cantante elegido: Jason Mraz
Cuestionario hecho por: Sabela
1- Eres hombre o mujer?: [Sa]Bella Luna (jeje)
2- Descríbete: Curbside Prophet
3- Qué sienten las personas cerca de ti?: Summer Breeze
4- Cómo te sientes?: Better
5- Cómo describirías tu anterior relación sentimental?: Song for a Friend
6- Describe tu actual relación: Common Pleasure
7- Dónde quisieras estar ahora?: Halfway Home
8 - Cómo eres respecto al amor?: I'll Do Anything
9- Cómo es tu vida?: Life Is Wonderful
10- Qué pedirias si tuvieras sólo un deseo?: 1000 Things
11- Escribe una cita o frase famosa: ?? ... No Stopping Us
12- Ahora despídete: Did I Fool Ya?
A quién se lo mandas?: Igual que Dani, a quen lle apeteza... Eu mesmo ameazo con facer outro para Ani, que non pode faltar :)

De elegancias e ganancias

Miña irmá dixo que aqueles tacóns eran altos de máis para ir a unha entrevista. Pero se non os puxen foi porque estaban pegados a unhas sandalias, moi de verán para estarmos en outubro, e preferín levar unhas inocentes e sempre ideais bailarinas. Tería posto uns tacóns xeitosos se en Zara se dignasen a ter o meu número naqueles salóns tan (pero que tan, tan) bonitos en cor negra.
Iso si, dubido que os tacóns tivesen algo que ver en conseguir ou non o traballo.

Como que qué traballo?

Certo. Téñovos fundidos no descoñecemento! Deixeivos sen datos!

A verdade é que bastou dicir que me iba adicar á vida bohemia para que me chamaran para un traballo grazas a un contacto da universidade. Proba de tradución por aquí, entrevistiña por aló e traballo de tradución castelán-galego ao canto. E se vos digo que atopei os tan ansiados zapatos o mesmo día aínda habedes pensar que nacín cunha flor no cú.

Non é certo, non adoito ter tanta sorte, pero hai días así e vaia se se agradecen! Así que non só teño uns zapatos de tacón marabillosos que se adaptan ao meu pé coma un cinturón máxico ao corpo dun superheroe, senón tamén un traballo con moi boa pinta que comeza o luns 16. Non fai falta que vos diga que me desexedes sorte, non?

Polo demais, comezo a adaptarme un chisco máis a esta cidade, unha vez curadas as enfermidades estomacais da finde pasada, e gracias a reencontros e cañas varias.

Sempre hai cañas.

Este mércores poño rumbo de novo ao pueblo durante uns días, cunha pequena excursión a Vigo. É o proceso "mudanza definitiva", así que... que alguén lles comunique aquí á sister e ao cuñao que faigan unha maleta discreta, porque teñen que vir moitas cousas de Sabe para a capital.


If you're cold I'll keep you warm
And if you're low just hold on
'Cause I will be your safety

don't leave home -- Dido

you sounded so good on the phone
all moved up and all moved on
me and gravity we never could agree

angel -- Matt Nathanson