// we don't look / like pages from a magazine / but that's all right // let's do it all imperfectly //

sábado, agosto 12, 2006

C'est la fin (fundido a negro... corten)

Vale. Reconózoo. Esta falta de actualización merece unha fustigación completa, con látigo de doce colas con bólas con pinchos nas puntas incluído. Pero teño unha excusa.

En serio.

O caso é que esto se acaba, queridos amigos. A fase de Beluka en Vigo chega á súa fin, exactamente o xoves 31 de agosto ás 5 da tarde, ouso aventurar. Tras sete anos (se non levo mal a conta), chega a mudanza á capital do reino onda a outra irmá Panizo, precedida por unha estadía na casa dos pais e, cómo non, outra visita á cidade olívica. Daquela si que han caer lagrimillas

Dende que abandoei a blogueridade, máis que nada por obriga (alguén devolveu o router e quedei soíña e sen interné nin teléfono fixo na casa), pouco fixen de proveito, máis que descubrir a comodidade nos tacóns de dez centímetros e saír ata convertir os sábados e domingos en días case inexistentes. Léase: atrapada na espiral. Ou el cuerpo las hace, el cuerpo las paga. Tú sabrás lo que te haces, que diría a outra.



Por se alguén non lembra que houbo festivos hai pouco, recórdovolo eu. Grandes festas en moitos sitios, entre eles, Cervo. Aló fun, na Furia Branca, disposta a unha grande comilona de festa. Pouco sabía eu de cómo remataría o martes de festa, con Singstar incluído, dando boa conta de albariño e cervexa ata que o pouco raciocinio que me acompañaba me alentou a dirixirme á casa. “Ibas algo chispita”, me dixo o señor Emilio. Papá, chispita non era a palabra. Chisporrotón, como dixo Mamá, pode ser.

Outra historia foi a Queimada, grande festa onde as haxa e, para os que non estean familiarizados con ela, festexo de interese turístico en Galiza. Aí cumprimos con máis Singstar (vicio, vicio) e outra tanda de zumo de cebada. Foi un gran día, pero admito que non quedei totalmente satisfeita xa que, tras apostar o día anterior (con firmita en papel e testemuñas) que ás 5:15 estaría na camiña, facendo honra á responsabilidade por ter que ir a Vigo conducindo ao día seguinte, perdín estrepitosamente. Espero que os apostantes esquezan que teño que bailar en minifalda na barra do Muíño. Porque non quero. Porque debería coñecerme abondo para saber que na Queimada ás 5 da mañá non vou estar deitada. Serei burra.

Iso sí, aproveitei os días na casa para recoller e atopar cousas case perdidas ou dadas por olvidadas e lembrar vellos tempos, e para revelar fotos e poñérme mítica. Éche o que teñen as despedidas, a pesar da emoción do cambio. Beluka vai a Madrid e vai a por todas. Másters a mín, ja!

Parece mentira, pero iso é todo. Últimos días no traballo, últimos días en Vigo. Unha ceniña o venres, outra o sábado, saír menos do prometido e moito (pero que moito) pataqueo e honguedade dominguil coas sobras da pizza de ontes incluídas.

E mentras escribía todo isto (en Word, para levalo ao curro e colgalo mañá) un certo ex-compañeiro de piso deixoume sen microondas, sen tostador e sen plancha. Xa marcharon os dous hai uns días e, como dicía aquela canción, this house is not a home sen eles.


Snif.

A toda a xente que coñecín aquí, léadesme ou non, quérovos con locura e vouvos botar de menos antes e despois de cada unha das mil veces que vos virei visitar. Non quero poñérme nostálxica ou triste antes de tempo, pero paréceme inevitable…*

Muá!


he said [ani], you've gotten tough
'cause my tone was curt
yeah, and when i'm approached in a dark alley
i don't lift my skirt
in this city
self-preservation
is a full time occupation

i'm determined
to survive on these shores
you know i don't avert my eyes anymore
in a man's world
i am a woman by birth
and after nineteen times around i have found
they will stop at nothing once they know what you are worth
talk to me now
i played the powerless
in too many dark scenes
and i was blessed with a birth and a death
and i guess i just want some say in between
don't you understand
in the day to day
in the face to face
i have to act
just as strong as i can
just to preserve a place
where i can be who i am
so if you still know how

you can talk to me now

talk to me now -- Ani Difranco


_______________________________________
*Intentarei ser breve e limitarme a uns poucos… Cunha letra moi pequena que só poida ler eu...
Álex, aínda que esteas lonxe, ti es Vigo para mín e non teño recordos sen ti nesta cidade. Quérote e estou contigo en Londres, en Kuala Lumpur ou onde queiras marchar.
Ra, princesa, amiga, fotógrafa, fermosa persoa que sempre estás aí. Eu tamén estarei aí sempre. Non o esquezas, por favor. Quérote.
Rouf, meu neno, calquera cousa que escriba quedará pequena. Ti xa sabes todo o que che podería dicir. E todo é verdade. Quérote.
Ali, xuntounos a casualidade e non sabes cómo me alegro. Cómete Irlanda e o puto mundo, porque ti o vales e porque me demostraches que o tempo non ten que ver para coñecer e querer a alguén. E ti sábelo ben. Gracias por celestinear, déboche unha.
Landry, tu vas me manquer tellement. T’es le frère que j’ai pas eu, mon copain, mon colloc et mon compagnon de brocouillage et, enfin, de tout. On s’a amusé bien. Je t’aime.
Märt, a veces pienso que es una pena que no nos conociésemos más durante la carrera. Cualquier momento es bueno. Te echaré de menos. Danke für alles, du bist la mejor y te echaré muchísimo de menos.
May, Dani, Ana, Marcos, Bea, Anxo, Santi, Aldara, Paola, Xela… puf… aínda me vai esquecer alguén e pido as máis fondas desculpas, pero tanto repensar palabras vaime sacar a lagrimilla e non quero. Hoxe son todo amor e é todo para todos vós. Hoxe e sempre.
Alek, acabas de timbrar… Xa che abro…

jueves, agosto 10, 2006

Bate, pica, fija e dá esplendor

Voume sincerar.

Estou escribindo para ver se me dan as 11 e non resulta penoso deitarse. A opción B é ir ao sofá e durmir tele, coa excusa de "ui! quedei durmida! (non era a miña intención sobarme ás 10:30! claro que non!)". Menos mal que eu durmo coma un vacoliño a pesar do calor, e hoxe vivo nunha honguedade considerable. Non me enorgullezo, pero non me avergonzo.

O estado hongo en grado 1 foi máis psicolóxico que físico, porque os paseos que me din coas alzas/elegancias (i.e. sandalias de 10cm de tacón) non foron poucos. Que logo digan que non faigo exercicio (guiño + "pro-cutis", deixo caer, así coma quen, dedicatoria pa' xente rubia...). Supoño que iso sumado á calor extrema combinada con vapores de Thermomix pode mesmo facer que unha perda grasilla, coma se dunha faixa da teletenda se tratase.

A Thermomix... Flipante invento. Eu cheguei á metade da demostración, pero deume tempo a lembrar todas esas veces que levantei claras á mao ou que tardei e sufrín para conseguir unha das miñas perfectas bechameles... Ao bon do aparello fáltalle sacar un par de braciños e comezar a limparse só cando remata.
Ademais, creo que o feito de asistir a unha demostración de Thermomix, coma se dunha reunión do Tupperware se tratase, marca un hito na miña vida, un antes e un despois. Coma un rito de pasaxe á madurez marujil, a pérdida da virxinidade a un nivel psicolóxico profundo. Xa estou lista para aprender nomes de árbores e flores, Mami. Casi me ule a madalenas e nin sequera é meu o aparato.

Parece que o plan A funcionou... pero aínda así, paso ao B e vou ver que poñen na tele.

Non se pode ser máis hongo. Seta. Níscalo!

Pérdida da coherencia lingüística.

Vou abortar a misión blogueira e poñer B en marcha. Xa.

Déixovos unha foto dun gran regalo de cumpleanos...
Vale que mo pedín, pero a ilusión que fai é a mesma.
Fantastischen, diría eu, incluso.
could we
take a walk
could we
have a talk alone
in the afternoon
could we
have a seat
why, yes, be my guest
you can hold my hand
what a dream
in the grass
we kissed
fell in love too fast too soon
love full bloom
should we get up
let's wake up
let's get dressed
i'll let you walk me up the street
back home
thank you
it was great
let's make another date
real soon
in the afternoon
Could we -- Cat Power

martes, agosto 08, 2006

Cenicienta e o peixe paiaso

Dende que o vento comezou a traer cinza polo aire a Vigo, vivo nun estraño estado de ansiedade. O domingo, momento post-post, a situación tornouse un tanto insostible.

Léase: Ás 6 da tarde non se vía chispa. O ceo estaba dun gris amarelento noxento e todo ulía a monte queimado. De feito, mesmo chovía cinza.


Aínda que sabía e sei que o lume non ha chegar á cidade, o propio ambiente dá un rollo apocalíptico moi chungo. Menos mal que despois saín relacionarme con seres tridimensionais e se me pasou o tembleque nervioso da man esquerda. De todos xeitos, cousas que me pasan algunhas veces cando os meus nenos marchan e quedo soa no piso, non fun quen de durmir na miña cama e optei por abrir o sofá-cama, botar a mantita mexicana por riba (por costume máis que por frío) e poñer o dvd de Buscando a Nemo. Menos mal que a vin máis veces, porque non o cheguei a atopar. Cando espertei eran as 5:30 da mañá e as voces de Dory e Marlin preguntaban polo menú principal do dvd. Unha e outra vez. Debían levar facéndoo como tres horas. Por dúas horas non merecía a pena mudarme á cama, así que puxen a teletenda e durmín o restform e non sei cantas cousas máis.

Ontes púxenlle unha solución semellante, con cañita, cea no tamarindo e boa compañía. Claro que esquecín a ventá aberta e o meu salón se convirteu nun paraxe semellante aos arredores do Krakatoa, con folliñas calcinadas polo chan incluídas e montes de cinza coma se me andaran a fumar polo parqué corenta ananos.

Solución: Comer ás 5 da tarde despois de limpar tooooodo o piso de novo. Vivo coa aspiradora pegada á man.

A verdade é que hoxe a cousa estaba mellor e a tarde levouse ben, traducindo o currículum de Ali e as asignaturas de enxeñería de minas (as cousas que estudia a xente, a verdá...).
Pero o bo non durou e hai unhas horas, cando saímos tomar algo, volveu a cinza.
E con ela o meu estrés.
E aquí me tedes, posteando para pasar o tempo, cunha tila de tres sobres (InfuRelax, lle chaman... pero todo efecto calmante é psicosomático...) e Nemo aínda metido na Play para pasar a noite no sofá.
Así e todo, só teño que pensar que todos os papeis dos Erasmus do ano pasado están arquivados para durmir ben.

Boas noites :*)

and it's alright if
you're undecided
or if you're scared
that you might like it
or if it's true
i ache for you
it's getting late
anticipation
and if we talk
communication
and then you'll know
i ache for you

and i'm tired
of so much wanting
and what if -
don't even think it
but why not?

Ache for you -- Ben Lee

domingo, agosto 06, 2006

A Espiral



A RAE (á cal aprecio pouco pero sempre recurro) define unha espiral como:

f. Curva plana que da indefinidamente vueltas alrededor de un punto, alejándose de él más en cada una de ellas.
f. Sucesión creciente de acontecimientos.

Falta, non obstante, unha acepción menos estendida pero igualmente importante que combina o concepto de espiral como curva e como sucesión de acontecementos. É dicir A Espiral. "A" maiúsculo e "E" maiúsculo.

f. estar na/nunha ~. Atoparse atrapado nunha sucesión de actos de perdición, tales como saír ata altas horas da madrugada durmindo menos do necesario, aos que o suxeito se vai afacendo, sumerxíndose así nunha vida de fins de semana de grande intensidade nos que non se descansa o necesario e se cometen gran cantidade de excesos.

Pois aí estou eu. No vórtice da maldita espiral da perdición. E cando un está na espiral non vale de nada dicir que está canso ou que só vai tomar unha, porque nunca é unha e nunca é un ratiño. Se segues o instinto da marcha nocturna e saes, a espiral arrastrarate ata máis aló das 7 da mañá, sen necesidade de realizar actos esponxiles alcohólicos (i.e. tomar copichuelas).


Non teño claro cando comezou a espiral, pero sei que este último capítulo empezou o venres cunha cena perfecta e ideal no Gastravaganzza, cunha compañía inmellorable. Posteriormente, uninme a outro grupo de amistades na miña casa para "tomar algo". Reitero o perigo desta frase, que nos levou a todos a un "tomar algo" ata xa entrado o día, aló polas 8 da mañá. Nin madrugada é xa. Léase: deiteime máis tarde do que me erguera. Bieeen.

A perdición non se detivo o día seguinte, a pesar de que, despois de durmir moi pouco e ir pasar a tarde á praia, estabamos todos moribundos. Houbo algunha baixa, iso si, pero o resto saímos, ilusos de nós, pensando que aguantaríamos pouco. Quen nos ía dicir que acabariamos dándoo todo no Vademecum ata ben entradas as 7... Quen mo ía dicir a min, que á 1, de volta na miña casa despois dunha excelente tranqui-festa-pincho no piso novo de Reichel para festexar os cumples, me queixaba de dor de cabeza e cansanzo... O que non amañe o ibuprofeno, que non o intente amañar o home.

Nestas estamos. Abstívenme da mini-excursión á praia para ver a final de skate e vou ver se limpo algo do meu piso, casa de okupas de fin de semana ós que estou encantada de coñecer.

Imos aló.


Un biquiño húmido para Galiza a ver se deixa de arder. Morte aos pirómanos e a todos os que destrúen a herencia dos nosos fillos.


i'm going to turn and walk away
you wait 'til i am far along
then run and come and catch my arm
and say you'd die if i were gone

Make me stay -- Ani Difranco

jueves, agosto 03, 2006

Leccións de beleza (I)


Hoxe atopeime coa Doutora Amor, que vale para máis que consellos románticos, e estivemos falando dos pelos, ese detestado elemento que arrincamos ou cortamos sen pudor cando emerxe polo corpo pero que cando está na cabeza adoramos e coidamos ata saciedade.

Eu comenteille o meu gran trauma coa combinación pelo-sombra. Explícome: por que, por moi depilada que vaia unha (eu), se un día pon vaqueros, milagrosamente, ao día seguinte, os pelos das pernas medraron e reproducíronse cal colleita de tempada? Paréceme fascinante. Non lle pasa a todo o mundo, seica, pero é que eu me vexo tan espléndida e libre deles un día e, ao seguinte, se puxen pantalóns longos, xuro que se multiplican de forma asombrosa.

Ela díxome que ao mellor é paranoia miña e que o rollo é que non me fixo tanto neles o día antes, e que unha sempre se ve máis pelos dos que ten. Seica é coma cando te miras ao espello e non ves nada raro, pero que se miras de preto unha cexa che parece mesmo ver cómo saen os pelos e xa non podes saír da casa sen depilala.

Poida que seña paranoia, pero é un feito demostrado que cando tes as pernas á sombra saen reforzados. Coma cando miña irmá dislocou a rodilla e estivo non sei canto tempo cunha movida na perna e cando a quitou tiña a selva amazónica pelil nunha perna e a outra estaba normal. Ao mellor é que esa situación, nalgunha xente, coma min, se extrapola e os pelos se emocionan só cun chisco de sombra.

A doutora Amor díxome que ese comentario é unha gilipollez e que se me vai. Non lle dixen que non fora certo, pero aínda así fixen un experimento a curto prazo para demostrar a miña hipótese: depilación (con maquinita depiladora) e hoxe vaqueros.
Máis de 24h despois... as miñas pernas seguen igual de estupendas ca ontes. Aínda así, non caio da burra e esperarei polo experimento de comprobación da hipótese pelo-sombra a longo prazo. Xa vos contarei como sae.

Polo de agora, vou deixar estar o tema. E mañá, para a supercea que temos preparada, poñerme luminosa, elegante e mesmo glamurosa. A doutora non vén porque ten cousas que facer o sábado cedo, pero a ver se lembro invitala a un café esta semana, que, ademais, estou soa no piso porque os meus meniños marchan vacacionear.

A próxima será unha lección de beleza de verdade. Poida que mesmo se anime a escribirme un post a doutora, aínda que ultimamente ten tantas consultas amorosas que lle queda pouco tempo. Pero di que para min sempre ten un anaco. Mira que é simpática ela...



Sentimental waking up or sleeping in a coffee cup
It seems
You're so high the sky is scared
And now you're in my nightmares and my dreams
Still you are the only thing I need
You give me chills
And then you leave me cold
Still you are the only thing I feel

Chills -- Ben Lee



I believe in memories
They look so, so pretty when I sleep
And when I wake up
You look so pretty sleeping next to me
But there is not enough time,
And there is no song I could sing
And there is no, combination of words I could say
But I will still tell you one thing
We're better together.

Better together -- Jack Johnson

miércoles, agosto 02, 2006

Aftermath

É unha palabra que me encanta. Como procrastinate.

Significados:
procrastinate.- deixar para mañá o que un debería estar facendo hoxe.
(non só unha gran palabra senón un exercicio de espírito! unha forma de vida!)
aftermath.- consecuencias dun evento, polo xeral catastrófico.

Penso que son as palabras estrela de hoxe. Porque sigo procrastinando mentres o montón do correo se derrumba (literalmente) e porque o día de celebracións deixou un despojo belukil que durmiu dúas horiñas.

Arrepentimento 0%
Diversión 150%

Como que por que?


Merecida celebración, nenos e nenas. Cañitas, regalos (emoción), cena no Porco (local recomendado nas vosas visitas á cidade olívica... ese bocata de xamón asado!), concerto dos Pet Shop Boys (moi ben, moi ben, si señor), longas esperas de taxi e diversión nocturna.

Lado negativo: que hoxe debería ir á praia (que fai miiiiiiil que non vou) pero xa me vexo atrapadísima no sofá. Intúo que mesmo pode ser día de baba en cojín (sinto a desagradable imaxe, pero son cousas que pasan).

Alotontoalotonto, son as 12:15 e eu sigo procrastinando. Fatal.

Al tajo. Ou ao miño.

Millóns de felidades e bicos para a miña Iria e para a miña Reichel. Unha é vella coma a constitución e a outra coma a Guerra das Galaxias. E ontes entereime de que eu son vella coma a MTV.

Onde hai clase...


Bicos :)


If you've done nothing wrong
you've got nothing to fear
if you've something to hide
then you shouldn't be here

Integral -- Pet Shop Boys


Bonus Track: un must. Esta vai enteira, porque copiar e pegar é moi fácil. E sempre fai ilu resaltar cousiñas que a unha lle molan...

i search your profile
for a translation
i study the conversation
like a map
'cause i know there is strength
in the differences between us
and i know there is comfort
where we overlap


come here
stand in front of the light
stand still
so i can see your silhouette
i hope
you have got all night
'cause i'm not done looking,
no, i'm not done looking yet


each one of us
wants a piece of the action
you can hear it in what we say
you can see it in what we do
we negotiate with chaos
for some sense of satisfaction
if you won't give it to me
at least give me a better view

come here
stand in front of the light
stand still
so i can see your silhouette
i hopeyou have got all night
'cause i'm not done looking,
no, i'm not done looking yet

i build each one of my songs
out of glass
so you can see me inside of them
i suppose
or you could just leave the image of me
in the background, i guess
and watch your own reflection superimposed

i build each one of my days out of hope
and i give that hope your name
and i don't know you that well
but it don't take much to tell
either you don't have the balls
or you don't feel the same

come here
stand in front of the light
stand still
so i can see your silhouette
i hope
you have got all night
'cause i'm not done looking
no, i'm not done looking yet

Overlap -- Ani Difranco

martes, agosto 01, 2006

Un cuarto de século

... que se dice rápido.

Entra agosto e, a iso das oito da mañá, polo que me contou Mami, fágome un ano máis vella. E van 25. Que ten rima fácil.

Por agora estou a celebralo eu soa. Mesmo peguei un gorro de cumpreanos no monitor da oficina. Se queredes unirvos aos festexos, non tedes máis que imprimilo, poñelo e dar un par de chimpiños de felicitación, seguro que me chegan.


Instrucións:
Facer click na imaxe para que se amose a tamaño completo.
Imprimir o moderno e orixinal gorro de cumpleanos belukiano.
Admirar o seu deseño e colorido.
Recortar.
Darlle forma de chapeu (é necesario moito celo e/ou habilidade, abstéñanse torpemotrices e persoas con tendencia a ferirse co material de oficina).
Poñelo, se un non ten vergoña (podes agarralo ao pelo con clips para conseguir o auténtico efecto "cumple na oficina"!!)

Tamén se pode deixar por aí para ver se alguén pregunta que é e se une á festa, que polo de agora consiste en arquivar, dar credenciais Erasmus e ter sudores fríos cada vez que vexo os montóns de cousas por facer, que, por algún estraño motivo, nunca tenden a minguar.

O tempo tampouco está acompañando moito por agora, ben o sei, que estou no CUVI e está illado pola néboa e asediado por unha poalla noxenta, pero ha mellorar. De todos xeitos, como di a canción, no one's gonna rain on my parade, ou no meu belubirthday, que pa' o caso é o mesmo.

Así que toca voltar aos "ori bos días" e os papeis varios, xa o celebramos con cañitas esta tarde.

Parabéns para mín e bicos para vós.

they say goldfish have no memory
i guess their lives are much like mine
the little plastic castle is a surprise every time
and it's hard to say if they are happy
but they don't seem much to mind

Ani Difranco -- Little Plastic Castle

E estas son as cousas coas que me sorprenden meus pais...
Fai moita ilusión cando atopas un correo novo
antes de te deitar cunha homenaxe semellante.
Graciñas. Quérovos :)