// we don't look / like pages from a magazine / but that's all right // let's do it all imperfectly //

sábado, mayo 17, 2008

O u i e a








Para non faltar á tradición, ou porque si, abandono o ton literario para felicitarvos o día das letras galegas.

Feliz festivo :)

Hoxe era o día polo que eu apostaba para o nacemento de Adrián, pero entre unha cousa e outra, e por aquelo de que leva tempo, paréceme que non vai ser. Tanto ten, cando el queira, agardamos roendo uña.

Aproveitando a tesitura do cambio de tercio, informo ao mundo de que teño traballo (deses de verdade, con contrato!), que non é do meu nin me importa o máis mínimo, e que, xuntándoo co sol (e contigo) fai que non poida pedir máis da vida agora mesmo.

E menos agora que o coche ten rodas novas.

E moito menos coa xente que me rodea.

Un bico a todos, e tantas apertas como sexades capaces de contar.

viernes, mayo 16, 2008

O estraño caso da bailarina morta (II)


A noite previa á segunda xornada de investigación, tiven soños estrañamente reais que caeron da cama, facendo regos de dúbidas no chan. Vin ás bailarinas baixo os focos, vin a silueta de tiza bailando unha e outra vez, vinme a min, de súpeto dalgún xeito responsable delas, cunha rede ao pé do escenario. E, mesmo esperta, no quero que caia ningunha máis.

A primeira bailarina que falou comigo riu, apartou uns cabelos da fronte e dixo que non sabía nada. Véndoa falar e rir, quedoume claro que era certo.

A segunda bailarina que falou comigo chamábase Amanda. Pola súa ollada souben que nunca lle sobraría o n no nome. Levoume ao seu apartamento, a carón do cabaret, e fíxome un té.
Contoume tantas cousas que gastei o lapis. Ela tiña máis, e deixoume un feixe deles por se acaso.

Se queres debuxar o que sei, hanche facer falta. Debuxarme a min leva moita mina, e non son ninguén! Nunca entendín como podo estar tan baleira e ter tantas cousas dentro. Pero a nada ocupa, vaia se ocupa... Esta tristura miña desfíxome por dentro... Pero supoño que as farangullas están nalgures.

Nunca vira unha ollada tan sinceira. A súa tristura era tan fermosa, gris e inquedante que, mesmo se me sentín culpable, non quixen animala, consumida por unha especie de síndrome de Stendhal ante tan abraiante obra de arte humana.

Sentou o seu cú perfecto ao borde da cama, a carón do furado que, según me dixo, non levaba a ningures e ninguén enchería xamais.

Faloume das bailarinas mortas. Dúas, asegurou.
A primeira aparecera na sala do piso no que vivía, sentada no sofá, coa ollada perdida e un desparafusador no peito.
(Ninguén investigara... só era unha bailarina...)
A segunda, como eu xa sabía, apareceu na rúa. Deitada, nunha poza de sangue, un fino corte no pesozo.

Non había nada salientable nelas, díxome, nada que non poidas ver en min, nada que non se baile, nada que non se poida espir.

Miroume cunha ollada penetrante que me doeu nas córneas, e engadiu:

Elas están mortas. Elas xa non dirán nada. Terás que buscar o salientable nos outros. Nos que nos ven bailar, nos que nos ispen.

Calou e eu quedei rumiando as súas verbas un bo anaco.

E quen son?

Como resposta á miña pregunta ela ergueuse e buscou nun caixón. Del, tirou dúas follas de papel.

Unha estaba chea de puntos e outros signos de puntuación.
A outra só tiña catro interrogacións, centradas.

Esta, tan chea, é a xente do mundo.
Estoutra non é o mundo. Porque nós estamos fóra del... e eles, a xente que buscas, tamén. Están perdidos, fuxiron, morreron por dentro. E se non os atopas, se non descubres quen deles foi, nós estamos mortas por fóra.

Marchei do seu piso camiñando lentamente, coa man branca da forza que facía ao apertar o anaco de papel. Un anaco de papel con catro nomes.

sábado, mayo 10, 2008

O estraño caso da bailarina morta (I)


Ao ir ver aquela silueta perdida no asfalto abraioume o contraste da tiza coas manchas de sangue. Observeina durante tanto tempo que me pareceu ver o corpo ao que unha vez contorneara.
Sabía de quen era, por suposto. Así, imaxinala era máis sinxelo. Case espida, cos membros espallados coma se, tralo impacto, xa non foran seus.
Os seus beizos aínda con carmín brillante.
Os cabelos aínda en perfectas ondulacións.
O abano de plumas do cabaret aínda na man.

Ese día, ao chegar á casa, decidín que ao darme corda me convertiría en detective.
Detective oficial do estraño caso da bailarina morta.
Inserín a grande chave de metal no embigo e xireina. Desta vez, máis do necesario.

Curiosamente, a conversión en detective non incluía un chapeu de cadros, nin pipa e lupa, para o meu descontento. Seica abondaba cunha libretiña e un lapis, un lapis dos de trabucarse, con goma. Aínda así, crin convinte empregar un gabán. Onde se viu un detective sen gabán?

Con paso firme e lento, percorrín a rúa do asasinato unha e outra vez. Roín a goma do lapis, para pensar mellor. Ollei o contorno debuxado no chan de novo. Por si só non axudaría a encher a libreta.

Pssst.
Pssst.

Dende unha fiestra baixa entreaberta, a carón do lugar do asasinato, alguén intentaba chamar a miña atención. Achegueime e un pequeno robot de folla de lata asomou a súa cabeza azul brillante pola regandixa.

Non foi a primeira, dixo o pequeno robot, houbo outra... outra bailarina morta.

Tomei nota no caderno e pregunteille quen fora, que acontecera...

Non sei!, dixo case anoxado, Eu son un robot de lata! Que vou saber! Pero oíno dicir... houbo outra e ninguén sabe que pasou.

O robot meteuse para dentro de novo.

O meu caso estaba a volverse máis estraño e complexo.

Se cadra, no cabaret, atoparía respostas.